Plac zabaw, na który chodzę z dziećmi otoczony jest łąką pełną jadalnych chwastów.

Rośnie tam podagrycznik, szczaw, krwawnik i mniszek. W weekend postanowiłam wykorzystać czas zabawy pociech na nazbieranie szczawiu na zupę. Gdy ci się zorientowali co robię, wychodzili co jakiś czas do mnie by popaść się nieco świeżym szczawiem. Żując listki wracały na plac zabaw, wzbudzając tym zainteresowanie innych malców. Po chwili otoczona byłam wianuszkiem dzieci wyciągających ręce po szczaw. Najciekawsze jednak były reakcje rodziców:

– Fuj, co Ty jesz?

– To szczaw, mamo.

– Ojej, ale to jest…brudne. To trzeba umyć!

Moje dzieci twierdziły niezłomnie: „Nam mama pozwala”.

Zaczęłam się zastanawiać kiedy nastąpił przełom w tym jakiemu jedzeniu ufamy. Co się takiego wydarzyło, że służej zastanawiamy się, czy możemy zjeść to co naturalne i na wyciągnięcie niż na przykład słodkie pieczywo nadziane czekoladą, które przez rok od daty produkcji jest tak samo świeże i pachnące…

Wszystkim dzieciom na placu zabaw szczaw smakował. Niektóre prosiły rodziców: „Weź mi trochę do domu!”

A z tego, co udało mi się ocalić od zjedzenia przez bandę dzieci zrobiłam zupę szczawiową.